Consumenten krijgen niet de informatie die waterleidingbedrijven aan de Inspectie Volksgezondheid – de zogenaamde REWAB rapporten – verstrekken. Ook niet als zij daar specifiek om vragen.
Desbetreffende verzoeken worden beantwoord met: ‘Genoemde rapportage bevat bedrijfsvertrouwelijke informatie en wordt derhalve niet aan anderen dan de Inspectie gezonden’. Of: ‘Deze gegevens zijn derhalve niet openbaar en worden door ons niet ter beschikking gesteld aan derden’. Zie brieven waterleidingbedrijven Dunea en Europoort (juli 2003)
Recent, op 13 maart 2012 reageert Dunea op een verzoek om REWAB documenten te mogen inzien alsvolgt: betreffende documenten ‘rapporteren wij in het kader van de Drinkwaterwet aan de Inspectie en het RIVM. Helaas kan ik u niet verder helpen’.
Belast met het staatstoezicht op de uitvoering van de Drinkwaterwet is de Minister van Infrastructuur en Milieu. REWAB rapporten worden in dat kader jaarlijks aan minister Schulz van Haegen toegezonden. Krachtens de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) heeft iedere burger recht op inzage van de schriftelijke stukken waarbij de REWAB rapporten aan de Minister worden toegezonden.
Maar kennelijk lopen de belangen van de Minister en de waterleidingbedrijven parallel. Tijdens een WOB procedure inzake REWAB rapporten (2013) beweert de Minister eenvoudig ‘De documenten zijn niet (meer) bij ons aanwezig’ . Als de rechter – ondanks het bepaalde in de Archiefwet – de minister ook nog te hulp schiet en beslist dat ‘er geen twijfel over bestaat het Ministerie alle gevraagde documenten heeft overgelegd’ is de conclusie duidelijk: welke stoffen ons kraanwater bevat en wat de nadelige gevolgen zijn die deze stoffen voor de volksgezondheid ‘kunnen hebben’ (art 21 Drinkwaterwet) gaat de drinkwater consument niks aan – dat is en blijft een van de best bewaarde staatsgeheimen in Nederland.
Wat vind jij?